همچو منصور...

بسم الله الرَّحمن الرَّحیم

دیشب فیلم منصور رو دیدم.

فارغ از حمد خدا و بوسیدن دست عوامل برای خوبی‌های بی‌شمار فیلم و بغضی که هنوز با یاد شهید ستاری توی گلومه، یه حرف برام خیلی عجیب بود. 

مهندس ثنایی کسیه که از دو رویی‌ها خسته است و می‌خواد بره. شهید ستاری شخصاً میره سراغش و با کمک همین آدم کارها رو جلو می‌بره. 

این آدم که با حمایت شهید ستاری پروژه ساخت اولین هواپیمای ایرانی رو طراحی و اجرا می‌کنه، توی مصاحبه‌ش آخر فیلم یه جمله‌ای داره که میگه:

من یه اعتقادی دارم، اونم اینه که سخت‌ترین علمی که میشه بهش دستیابی پیدا کرد، آدم کردن خودمونه...

قلب اگه درست شد، همه کاری ازش برمیاد...

همه چی به قلبه...

[شهید ستاری] قلبش پاک بود.

عین. صاد: 

پ.ن: ینی میشه ما هم اینطور بشیم و بعد بمیریم....؟ 

به کجا برم سری را که نکرده‌ام فدایت...؟ :(

پ.ن دو: اگه تو راهی که مشکلی نخواهی داشت که بمیری... مگه اونها که موندن و خوردن و بردن، یک میلیون سال عمر کردن تو این عالَم؟

... مشکل عاطفی داریم؟ 

خدا کمکمون کنه...